Yirmi Beş Yaşım / Ayşe Karasu

Benim rengimdir akşam.
Ruhumdur karanlık.
Dün gibi, bugün gibi
Belki de gelecek gibi.
Unutmak istediklerim
Kaybettiklerim, görmek istemediklerim orada.
O yüzden akşam ve karanlık
Kolaydır kaçmak çünkü gölgelidir ortam.
25 yaşım,
Tam ortasındayım.
Seçtiklerimin ve seçeceklerimin,
O zaman belli olacaktı.
Mücadelenin rengi,
Umutlar, hayaller meğerse rengârenk
Gün gelir geleceğin içinde bildirirsin.
Duy beni 25 yaşım!
Sağlıcakla, esenlikle kal.
Fakat unutma!
Yaşanan da umulan da senin
Korkma!
Tat karanlığı da aydınlığı da.
Sonra sür yüzünü kutsalına.
Sev her şeyi içine çekercesine.
Biraz da nefret et!
Bak şu ikilemin bünyede bıraktığı izine.
Hissedersin hak edişlerin verdiği gönül rahatlığını.
Gör beni 25 yaşım!
Yüzümdeki çizgileri, dudağımda ki burukluğu,
Gözümdeki ufak feri, ufaktı çünkü daha tam ortasındaydım ömrümün.
Duydum, gördüm, yaşadım.
Ve hissettim, seni ey yaşadıklarım!
Ne olmalıydım artık?
Söyle!
Toprak olmalıydım, su olmalıydım, güneş olmalıydım.
Belki de, hayatı içindekilerle birlikte okumalıydım.